TÜRK EDEBİYATI’NDA SECİ’ VE GÜLŞEN-İ ŞU’ARÂ ÖRNEĞİ

Authors : Süleyman SOLMAZ, Muhterem SAYGIN

Pages : 841-862

Doi:10.20322/littera.422545

View : 14 | Download : 8

Publication Date : 2018-07-31

Article Type : Research Paper

Abstract :İfade, kişinin kendisini karşısındakine anlatmasıdır. İnsan; duygu, düşünce istek ve hayallerini farklı şekillerde anlatabilir. Yazı ve söz, insanın kullandığı iletişim araçlarındandır. Yazılı iletişim ise iki şekilde gerçekleştirilebilir: Şiir ve nesir. İnsanoğlu duygularını, daha çok şiirle ifade ederken düşüncelerini ise nesir insert ignore into journalissuearticles values(düzyazı); ile anlatmaktadır. Şiir; ifadeyi daha etkili ve estetik bir şekilde aktarabilmek için kafiye, redif gibi ahenk unsurlarından faydalanmaktadır. Nesir insert ignore into journalissuearticles values(düzyazı); ise ifadenin etkisini arttırmak ve ifadeye güzellik katmak için, bir nevi nesirdeki kafiye diyebileceğimiz, seci gibi ahenk unsurlarını kullanmaktadır. Bu çalışmamızda; düzyazının kafiyesinin insert ignore into journalissuearticles values(seci);; Türk edebiyatındaki gelişimini, Türk edebiyatının farklı dönemlerine ait metinler üzerinden örneklendirmeler yaparak açıklamayı hedefledik. Bu maksatla; Orhun Abideleri, Divanu Lügati’t- Türk, Dede Kokut Kitabı ve Ahdî’nin Gülşen-i Şu’arâ adlı eserleri inceledik. Makalemizde; Türk edebiyatında nesrin en önemli ahenk unsurlarından olan secinin tanımı, seci üzerine yapılan belli başlı tasnifler ve seci türleri, secinin kaynağı, secinin nesre kattığı estetik hususiyetler, Ahdî’nin Gülşen-i Şu’arâ adlı tezkiresinin giriş kısmındaki seci kullanımı ile ilgili örnekler ele alınacaktır. 
Keywords : Seci, nesir, belegât