BİR İLETİŞİM FORMU OLARAK DANSIN FİLM ANLATISINA ETKİSİ: “CHICAGO ÖRNEĞİ”

Authors : Serdar ÖZTÜRK, Gamze YILMAZ GÜNTAY

Pages : 1045-1072

Doi:10.19145/e-gifder.330850

View : 21 | Download : 11

Publication Date : 2017-09-29

Article Type : Other Papers

Abstract :Etkili bir söylem biçimi olan “sanat”, türlerine özgün nitelikleriyle ortaya konulan eserin alımlayıcılarıyla kurduğu iletişimde, duygulara dokunan bir yapıyla inşa edilmektedir. Dans, diğer pek çok sanat türü gibi yüzyıllardır insan duygu ve düşüncelerini ortaya koyarken kültürel kodlarla biçimlendirilmiş olsa da yerleşik fikirleri kırılmaya uğratarak bireysel ve toplumsal bakışa yeni perspektifler açmıştır. Tıpkı sinema filmlerinde izleyenin taşındığı yeni evrenlerin aşina olmadığımız anlatılarının, biçimlendirilmiş görme ve algılama formlarımızı sekteye uğratarak kalıplaşmış doğrularımızı sorgulamaya yönlendirdiği gibi. Dansın ortaya koyduğu anlamı farklı sinematografik tercihlerle netleştiren ya da genişleten sinemada görünürleşen bu özgün dil, güçlü bir iletişim aracı haline gelmektedir. Başka bir ifadeyle, bu iki sanat formu bir arada kullanıldığında üst bir dil oluşturularak insan zihnine, duygularıyla dokunan çok daha etkili bir iletişim yolu oluşmaktadır. Bu makalede sosyolojik çözümleme yöntemi kullanılarak “Chicago” (2002) filmi üzerinden müzikal filmlerin dans sekanslarında ortaya konulan söylem incelenmiş ve koreografi bütününde oluşturulan anlam üzerinde durulmuştur. Bu sekanslardaki sinematografik yapının seyirciyle kurulan iletişimde, ortak anlam inşa etme amacına yönelik kurgulanışı incelenmiştir. 
Keywords : Dans, müzikal film, sinematografi, iletişim