Soğuk Algınlığı Ve Klinik Yaklaşımlar

Authors : Selim ÖNCEL

Pages : 27-31

Doi:10.30934/kusbed.348505

View : 16 | Download : 7

Publication Date : 2018-01-31

Article Type : Review Paper

Abstract :Soğuk algınlığı tıpta “üst solunum yolu enfeksiyonu”, “akut nazofarenjit” veya “akut rinofarenjit” olarak adlandırdığımız durumdur. Ebers papirüsünde (İ.Ö. 16. yy.) “Soğuk Algınlığı” diye bir başlık vardır. Ayaşlı Şaban Şifai (18. yy.), çocuklarda soğuk algınlığının tedavisinde hacamat ve soğuk uygulamayı önermiştir. Geredeli İshak bin Murad, 1390'da soğuk algınlığının ateş, öksürük ve balgamla seyredeni için “tumagu” terimini kullanmıştır. Hildegard von Bingen'e (12. yy.) göre, nezle beyinde soğuk, nemli maddelerin birikmesi ve bir zehire dönüşmesiyle meydana gelir. Benjamin Franklin (18. yy.) soğuk algınlığının insanların birbirlerine yakın durmalarıyla daha kolay yayıldığını gözlemlemiştir. Soğuk algınlığının en sık etkeni rinovirüstür. Soğuk algınlığı daha çok damlacıklarla değil, doğrudan temasla bulaşır. Rino- ve koronavirüslerle solunum hücresi tahribatı az olurken adenovirüsler ve influenza virüsleriyle hücreler neredeyse bütünüyle harap olmaktadır. Soğuk algınlığının semptomatolojisi, bir hiperenflamasyon sendromudur dolayısıyla bu hastalık, antienflamatuar özelliği olan bir analjezik/antipiretikle tedavi edilmelidir. Altı yaşından küçük çocuklar, yılda ortalama altı-sekiz kez soğuk algınlığı geçirirler. Komplikasyon olarak akut otitis media, akut bakteriyel rinosinüzit, astma alevlenmesi ve alt solunum yolu enfeksiyonu gelişebilir. Tedavide izotonik tuzlu suyla burun yıkaması, gargara, bal ve çinkonun yararı saptanmıştır. Artırılmış sıvı alımının, nezle-grip ilacı olarak satılan müstahzarların, C vitamininin, ekinazeyanın ve Çin bitkisel ilaçlarının tedavide yeri yoktur. El hijyeni ve bazı probiyotikler, profilakside yararlı bulunmuştur.
Keywords : soğuk algınlığı, rinovirüs, C vitamini, ekinezya