İnme Ünitesinde Yatan Hastalarda, Fonksiyonel Değerlendirme Ölçekleri Kullanılarak Klinik Durumun Değerlendirilmesi

Authors : Refik KUNT, Engin PÜLLÜM

Pages : 401-408

Doi:10.29058/mjwbs.948794

View : 11 | Download : 14

Publication Date : 2021-12-25

Article Type : Research Paper

Abstract :Amaç: Bu çalışma ile inme ünitesinde yatan hastaların nörolojik durumlarını, yaygın olarak kullanılan fonksiyonel değerlendirme ölçekleri ile takip ederek bu ölçeklerin iyileşmeyi belirlemedeki etkilerini karşılaştırıp sadece yürümenin değil dengenin ve düşme riskinin fonksiyonel iyileşme sürecindeki önemini vurgulamayı amaçladık. Gereç ve Yöntemler: Aydın Devlet Hastanesi İnme Ünitesi’nde yatan ve dahil edilme kriterlerini karşılayan 31 hastanın verileri çalışmaya alındı. Hastaların denge düzeyleri ve postüral kontrolleri; Berg Denge Skalası (BBS) ile nörolojik değerlendirmeleri Ulusal İnme Sağlık Ölçeği Skalası (NIHSS) ile inmeye bağlı dizabiliteleri ise modifiye Rankin Skalası (mRS) ile standardize edildi. Hasta değerlendirmelerinin ilki inme ünitesinden taburcu oldukları gün, ikincisi ise altı ay sonra yapıldı. Bulgular: Çalışma için 50 hasta değerlendirmeye alındı. Ancak çeşitli nedenlerle 19 hasta dışlandı. Verileri analiz edilen 31 hastanın %58’i kadın olup yaş ortalamaları 71,1 ± 11,8 yıldı. Hastaların NIHSS ve mRS skorlarının altı ay sonra anlamlı olarak azaldığı (p<0,001), BBS skorlarının ise anlamlı olarak artış gösterdiği saptandı (p<0,001). Altı ay sonra mRS skorlarına göre bağımsız hasta sayısındaki artışın anlamlı olduğu bulundu (p<0,001). Başlangıçta BBS’ye göre hastaların %90’ı (n=28) orta-yüksek düşme riskine sahipken, bu oran altı ay sonra anlamlı bir şekilde %42’ye (n=13) düştü (p<0,001). İlk değerlendirmede BBS ve mRS’ye göre hastaların düşme risk varlığı ve bağımlı olma durumları karşılaştırıldığında BBS’nin daha yüksek düzeyde limitasyon bildirdiği saptandı (χ²=5,26; p=0,022). İkinci değerlendirmede de BBS’nin mRS’ye kıyasla daha yüksek düzeyde limitasyon bildirdiği saptandı (χ²=14,9; p<0,001). BBS, mRS ve NIHSS ölçeklerinin ilk ve son değerlendirme skorları arasındaki korelasyonlar incelendiğinde birbirleriyle yüksek düzeyde korele olduğu bulundu (p<0,05). Sonuç: Çalışmamıza göre; akut dönemde inme ünitesinde tedavi alan hastaların altı ay sonra fonksiyonel olarak bağımsızlık kazanma ve yardımsız yürüme oranları yüksektir. BBS, klinikte rutin olarak uygulanan mRS’ye oranla daha fazla sayıda riskli hastayı saptayabilmektedir. Bu nedenle, yardımsız yürüyen her hastada denge ve düşme riskinin değerlendirilmesi önem arz etmektedir. BBS kullanımının yaygınlaşmasıyla riskli hastaların belirlenmesi sonrası düşmeye bağlı oluşabilecek komplikasyonlar azalarak tedavi maliyetleri ve engelliliğe göre ayarlanmış yaşam yılı kayıplarının düşeceği öngörülmektedir.
Keywords : inme, inme ünitesi, denge, yürüme, fonksiyonel bağımsızlık