POSTMODERN ÖZNENİN SONU, YENİ İNSANIN ALTERNATİF VAROLUŞU VAHİY BİLİNCİ, KENDİNDE ŞEY, TANRI PARÇACIĞI

Authors : İmran GÜR

Pages : 98-131

View : 23 | Download : 11

Publication Date : 2012-12-01

Article Type : Other Papers

Abstract :İmge, modernist ve postmodernist edebiyata özgü yeni bir edebiyat tanımı ve bilinci ile alternatif bir varoluşu bilme yöntemidir. İmge bilinci öznenin konumu açısından üçlü bir varoluş süreci ve algısı yaratır. Birincisi „mekânsal varoluş‟tur. Mekânsal varoluş, öznenin bilinçsizlik konumunu; süresel varoluş, kendisine ait mutlak gerçeği algıladığı konumunu ifade eder. Öznenin iki tür varoluşu da algıladığı bilince tanıklık bilinci denir. Tanıklık konumunda özne izleyen, yaşayan, bilen durumlarının tamamında birden bulunur. Öznenin bu konumunun ortaya çıkardığı yeni bilince „özbenlik‟ algısı, kişinin özbenlik algısı içinde tanıklık ettiği kendi mutlak gerçeğine „öyküsellik‟, süresel varoluşun mekânsal varoluşta gerçekleşme konumuna „izdüşüm‟ demek mümkündür. Öznenin bu yeni konumun tümüne birden alternatif varoluş, süresel varoluş adını verebiliriz. Bu özne tarihin ilk defa tanık olduğu yeni bir öznedir. Ses ise yeni varlık alanının yeni tanrısıdır. Ona „ses-varlık‟, kendinde şeyin kendi bilincinin algısı adını verebiliriz. Üçlü varoluş, imgenin kendinde şey olarak oluşumunu, öznenin sanatın kurgusal alanındaki konumunu mutlak gerçek algısı nedeniyle yeryüzünün bir kurgulanan olduğu bilincine yerleştiği üst bilinç alanıdır. Öyküsellik, süresel varoluş algısındaki insanın kendi bilincine tanıklık etmesi, izdüşüm ise süresel varoluştaki gerekçenin mekânsal alanda gerekçe olarak biçimlenmesidir
Keywords : Ses varlık, İmge bilinci, Kendinde şey, Alternatif varoluş, Vahiy bilinci